صرف خبر مرگ مردی که آسیب‌هایی جدی به من و هزاران زندانی دیگر و خانواده‌هایمان وارد کرده، حس خاصی در من برنینگیخت اما حسی که خشمگین و منقلبم کرد، از عادی‌سازی‌ای بود که آگهی ترحیم او به نمایش گذاشت. پیرمردی مثل همه حاجی بازاری‌ها و «مظهر حسن خلق و مهربانی». احساس کردم این چهار کلمه پیامی برای ما دارد: از دهن‌کجی تا نوع موذیانه‌ای از فریبکاری، تحریف حقیقت و سیاست (...) "

بيداران که از سال‌ها پیش برای پیشبرد جنبش دادخواهی فعالانه کوشیده است، برای تامل بر ميزان علاقه و توجه عمومی نسبت به اين محاکمه پرسش هایی را تنظيم کرده و از جمعی نظرخواهی نموده است. طی اين نظرخواهی که به صورت کتبی توسط اعضای بيداران و با همکاری زهره حبيب محمدی، فعال مدنی انجام شد، بيش از شصت نفر پرسش ها را دريافت کردند و در نهايت هجده پاسخ در يافت کرديم . از همه آنها که همت کردند و پاسخ دادند سپاسگزاريم.

" "درنگ نخست نخستین‌بار اوین را در اواخر سال ۱۳۵۵دیدم، با مادرم به ملاقات بهروز برادرم رفته بودیم. گویا پس از بازداشت چند تن از فعالان سیاسی در خرم آباد، او را برای بازجویی دوباره به اوین برده بودند. اما تا آبان ۱۳۵۷ که آزاد شد، در آنجا ماند. آن روزها اوین زندانی دورتر به نظر می‌رسید. شاید دورتر از قزل‌‌قلعه که هبت برادر دیگرم در آغاز دهه پنجاه در آنجا زندانی بود و یا قصر که در مرکز شهر بود و شماری از اعضای خانواده‌ام در آن زندانی بودند. مادرم (...)"