بررسی ادبیات زندان نشان می‌دهد که در دوره‌ی جمهوری اسلامی‌ست که برای نخستین بار یادنامه‌نویسی و زندان‌نویسی به شکلی گسترده جریان می‌یابد. و این به باور من، نشانه‌ی حساسیتِ بی‌پیشینه‌ی جامعه نسبت به حقوق اولیه‌ی بشر، کرامت انسانی، آزادی وجدان و در یک کلام بیزاری از سیاستِ خشونت است. "این تأمل ادای احترامی است به کسانی که صبح زود ۷ مرداد ۱۳۶۷ تکه‌هایی حقیقت از باقی‌مانده‌ی منظره‌ی یک کشتار دست جمعی را ثبت کردند تا خاطره جمعی را در جایی و در زمانی میخکوب کنند." "انتشار نوار شنیداری نشست آیت الله منتظری با هیئت مرگ، مسئولین و دست‌اندرکاران آن جنایت را وادار به موضع گیری کرده و تا حدی باعث شکستن فضای سکوت شده است. در این موضع‌گیری‌ از دفاع بیشرمانه گرفته تا انکار و انتقاد، اما طوری وانمود می‌شود که قربانیان این فاجعه تنها زندانیان هوادار مجاهدین بوده‌اند و اعدام صدها زندانی با تعلقات چپ یکسره نادیده گرفته می‌شود. حکم آیت الله خمینی مبنی بر اعدام زندانیان مجاهد را آیت‌الله منتظری در کتاب خاطراتش منتشر (...)"