مي كِشيم، مي كِشيم، بر دوش مي كِشيم

از درون راهروهاي تاريك

و ديوارهاي بلند را بالا مي بريم

بر فراز داربست هاي باريك.

آنها چشمان ما را مي بندند

و تنها بهنگام كار مي گشايند.

ما در گروههاي كوچك كار مي كنيم

و سربازان مسلح بگِرد ما مي چرخند.

چه كسي درين راهروها پاس خواهد داد

و چه كسي درين حجره ها منتظر خواهد ماند؟

چه كسي تازيانه را بالا خواهد برد

و چه كسي دردِ گزنده را فرو خواهد خورد؟

هر شب كه به خوابگاه خود باز مي گرديم

پرسش ما از هم اين است:

"كي از اين كار سر باز خواهيم زد

يا درين بند نقبي خواهيم گشود؟"

افسوس! پرسشهاي ما بي پاسخ مي مانند

و دست هاي ما آلوده.

اما آنها كه اينجا در بند خواهند بود

از اينهمه با اشباحِ ما سخن خواهند گفت.

يكروز بنياد اين نُه تو پايان خواهد گرفت

و پيكرهاي ما در زير آن دفن خواهد شد.

اي دادخواهان كه روزي اين راز را مي گشائيد

اين زندان را به بناي يادبودي بدل كنيد.

25 مه 1998