اتاق به «یاد آر» در کلاب‌هوس، که شاهد علوی خبرنگار تلویزیون ایران اینترنشنال گرداننده آن است، صد وسی و هفتمین برنامه‌ی خود را به برادرم هبت‌الله معینی اختصاص داده است. این برنامه به باور مستند من در همکاری با مدیران و کارمندان سازمان پروژوی «عدالت برای ایران» برگزار می‌شود که با چراغ خاموش پا به این میدان گذاشته است. من پیشتر در چندین نوشته درباره‌ی خطرات ناشی از این سازمان و شبکه‌ی تهدید و تطمیع آن، به ویژه در زمینه پیوند ’«دادخواهی» سیاست- پروژه محور’ هشدار داده‌آم. در نوشته‌ها تاکید کرده‌ام که چگونه این نوع «دادخواهی»ها، متاسفانه محل تلاقی و همکاری پروژوی‌ها با برخی سازمان‌های سیاسی شده است. همکاری که بر خلاف همه‌ی پرنسیپ‌های آرمانی، اخلاقی و انسانی اعلام شده این نیروهای سیاسی است.

من و بخشی از خانواده‌ام در این برنامه شرکت نمی‌کنیم. این برنامه را نه تجلیل از هبت معینی‌ها، که ابزارانگری جان‌دادگان می‌دانم؛ برای پیشبرد اهدافی ناشریف و ناسازگار با دادخواهی . این برنامه‌ها نه در راستای تحقق فرجام‌‌های دادخواهی، که اخلال برنامه ریزی شده در امر دادخواهی است و به همین دلیل نیز در زمان لازم ‌پاسخ حقوقی بایسته به آن داده خواهد شد.

«دادخواهی» سیاست- پروژه محور بدون ایجاد جداسری در میان خانواده‌ها و دادخواهان نمی‌تواند به اهداف خود رسد. این برنامه هدفمند است و در سمت و سویش، گسست و پراکندگی دادخواهان و خانواده‌های آن‌هاست.

این فرجام افغانستانی شدن جامعه مدنی و سیاسی ایران است که سال‌ها پیش در نوشته‌هایی در «بیداران» کم و کیف آنرا نشان دادم و نسبت به پیآمدهای آن هشدار دادم.