بيداران که از سال‌ها پیش برای پیشبرد جنبش دادخواهی فعالانه کوشیده است، برای تامل بر ميزان علاقه و توجه عمومی نسبت به اين محاکمه پرسش هایی را تنظيم کرده و از جمعی نظرخواهی نموده است. طی اين نظرخواهی که به صورت کتبی توسط اعضای بيداران و با همکاری زهره حبيب محمدی، فعال مدنی انجام شد، بيش از شصت نفر پرسش ها را دريافت کردند و در نهايت هجده پاسخ در يافت کرديم . از همه آنها که همت کردند و پاسخ دادند سپاسگزاريم.

"درنگ نخست نخستین‌بار اوین را در اواخر سال ۱۳۵۵دیدم، با مادرم به ملاقات بهروز برادرم رفته بودیم. گویا پس از بازداشت چند تن از فعالان سیاسی در خرم آباد، او را برای بازجویی دوباره به اوین برده بودند. اما تا آبان ۱۳۵۷ که آزاد شد، در آنجا ماند. آن روزها اوین زندانی دورتر به نظر می‌رسید. شاید دورتر از قزل‌‌قلعه که هبت برادر دیگرم در آغاز دهه پنجاه در آنجا زندانی بود و یا قصر که در مرکز شهر بود و شماری از اعضای خانواده‌ام در آن زندانی بودند. مادرم (...)" "دوازده سال گذشت! … تابستان هشتاد و هشت و آن ماهِ تیر دوازده سال گذشت، از روزی که در آن ۱۸ تیر دستگیر و فردای اش به بازداشتگاه کهریزک منتقل شدم. از در و دیوار‌ صدای ضجه آدم‌ها به گوش می‌رسید. ما را در قرنطینه ای جا دادند که نشستن که سهل است، حتی جا برای نفس کشیدن هم نبود. « خدایا اینجا واقعا آخر دنیا است؟» هر یک ساعت برایمان به اندازه روز‌ها بود، پیش خود فکر می‌کردم در کهریزک ساعت ایستاده است. زیر آن آفتاب سوزان، پای برهنه بر سطحِ سیاه داغ، چهار (...)"