بیش از ١٣٠٠ نفر از کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه به خاطر خواست برخورداری از حقوق اولیه خود یعنی داشتن سندیکای مستقل و حق اعتصاب به زندان افتاده اند و حتی همسران و کودکان برخی از آنان از این سرکوب درامان نمانده اند. سرکوب کارگران توسط رژیم جمهوری اسلامی واکنش جهانی را در همبستگی با کارگران ایران و محکومیت این رژیم را به خاطر نقض شدید حقوق بشر در ایران موجب شده است.
اوج این همبستگی در فراخوان کنفدراسیون بین المللی اتحادیه های آزاد کارگری و فدراسیون اتحادیه های جهانی (ICFTU& TUAC- OECD) با اعلام روز 15 فوریه 2006 به عنوان روز جهانی در حمایت از کارگران ایران، روز جهانی تظاهرات اعتراضی علیه جمهوری اسلامی نمایان شد.

خواست بر حق سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه بطور کامل در فراخوان جهانی و به عنوان خواست کارگران ایران بازتاب یافته است:

١_ برسمیت شناختن حق تشکل مستقل کرگران در ایران
٢_ آزاد کردن منصور اسانلو و کلیه کارگران دستگیر شده سندیکای شرکت واحد
٣_ پذیرش حق داشتن سندیکا از طرف مدیریت شرکت واحد
٤_ برسمیت شناختن حق قرارداد دسته جمعی
٥_ پرداخت دستمزدهای عقب افتاده کلیه کارگران و اعضاء سندیکا

سازمان های بین المللی مدافع حقوق بشر هم از منظر اعلامیه جهانی حقوق بشر و دیگر قوانین شناخته شده جهانی همچون کنوانسیون جهانی حقوق مدنی و سیاسی و کنوانسیون جهانی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی به حمایت و همبستگی با کارگران شرکت واحد برخاسته و نقض حقوق انسانی و سرکوب کارگران را محکوم کرده اند. سازمان عفو بین الملل کارگران بازداشت شده و زندانی را همچون زندانیان عقیدتی دانسته و آزادی فوری و بدون قید وشرط آنان را خواستار شده است. در بیانیه عفو بین الملل می خوانیم:

"عفو بین الملل نگران جان زندانيانی است كه صرفأ بخاطر فعاليتهای مسالمت آمیزاتحادیه ای دستگیر شده اند. اینان زندانیان عقیدتی هستند و بایستی بدون قيد و شرط آزاد گردند. حق ايجاد اتحادیه و پيوستن به آن از قوانین شناخته شده جهانی و بویژه ماده ٢٢ کنوانسیون جهانی حقوق مدنی و سیاسی و همچنین ماده ٨ کنوانسیون جهانی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی می باشد. ایران کشوری است که عضو هر دو کنوانسیون است.

ایران همچنین عضو سازمان جهانی کار بوده و ملزم به رعایت مقررات آن، منجمله، قانون مربوط به آزادی تشکل است که بر مبنای آن در جریان منازعات مربوط به منافع شغلی و اقتصادی کارگران، محدودیت حق اعتصاب آنان توسط دولتها، امری غیر قانونی تلقی می شود.... آزادی تشکل و به رسمیت شناختن موثر حق بستن قرارداد دسته جمعی هسته اساسی اعلامیه مبانی و حقوق بنيادین كار منتشره از جانب سازمان جهانی کار است که تمام دول عضو ملزم به این هستند که موازین اعلامیه را بر اساس اساسنامه، محترم شمرده، ترویج نموده و درک نمایند."

در داخل ایران هم کارگران، دانشجویان و روشنفکران حمایت و همبستگی خویش را با مبارزات کارگران شرکت واحد نشان داده اند. همچنین ایرانیان تبعیدی ضمن همبستگی با خواست کارگران به سرکوب آنان وسیعا اعتراض کرده اند. ازجمله کانون نویسندگان ایران که خود زیر سرکوب مداوم رژیم جمهوری اسلامی قرار دارد، دربیانیه ای ضمن پشتیبانی از خواست کارگران به سرکوب آنان اعتراض کرده و آن را محکوم کرده است:

"كانون نويسندگان ايران به حكم شرافت و آزادی انديشه و بيان و به پاس مسئوليت قلم در برابر حقوق فردی و اجتماعی، پيش از اين نيز آزار اعضای سنديكا را محكوم و با آنان هم‌دردی كرده بود. اكنون بار ديگر شاهد همان برخوردهای ضد انسانی با ستم ديدگان هستيم. اين گونه رفتارهای ضدآزادی و سركوب‌های حساب شده و حذفی عليه حق تشكل و آزادی بيان در كشور ما، با هيچ يك از موازين انسانی سازگاری ندارد، ما را نيز همانند ديگر تشكل های آزاد و مستقل به شدت نگران كرده است.

كانون نويسندگان ايران ضمن فراخواندن هم دلی ها و هم كاری های مردم و تشكل های مستقل و آزاد و كارگری در ايران و جهان برای نجات جان اين فعالان سنديكايی و دفاع از حقوق ايشان برای داشتن تشكل مستقل ، هرگونه بازداشت و برخورد با فعالان كارگری و تشكل ها را محكوم می كند و خواهان آزادی فوری و ادامه فعاليت و حق آزادی بيان ايشان است. "

این توجه و همبستگی گسترده داخلی و بین المللی بازتاب ایستادگی کارگران شرکت واحد بر حق تشکل مستقل است. با پافشاری آنان بر این حق، با مبارزه برای دفاع از موجودیت سندیکا، امروز در ایران حق تشکل مستقل جایگاه خود را در کنار حق آزادی اندیشه و بیان و حق برابری زنان با مردان، مطرح کرده است و این مهم ترین دستاورد این مبارزه برای دموکراسی و حقوق بشر در ایران است.

سرکوب کارگران و خانواده آنها مورد دیگری از نقض حقوق بشر در ایران و پرونده دیگری بر جنایت های رژیم جمهوری اسلامی ایران می افزاید.